De coaches in deze les, ondersteunen jonge zorgprofessionals. Hun coaching is verplicht: en dat schuurt. Niet elke jonge verpleegkundige haakt gretig aan. Hoe ga je met zo’n weigering om? Heb je dat wat aan Verbindend Communiceren vragen ze me. Tja. Tegen je wil iets moeten, heeft enorme gevolgen. Niet mijn woorden maar die van Marshall Rosenberg, brein achter deze methode.
De coaches oordelen er charmant op los. Wat goed dat ze haar grens aan geeft. O jee: ze wil mij niet als coach. Wedden dat het me lukt om je toch mee te laten doen. Hoezo heb jij geen coaching nodig. Daar beginnen we even mee.
Want niets mis met die gedachten, als ze maar komen en gaan. En vooral ook: als ze maar eindigen met een kale constatering. Bijvoorbeeld: deze kandidaat heeft geen behoefte aan dit coachingsprogramma. Zo oordeelloos mogelijk. Dat geeft wat ruimte.
Daarna oefenen we hoe we kunnen aanhaken bij de ander. Bijvoorbeeld met: Hoe voelt het om te zeggen dat je geen behoefte hebt aan deze coaching? Opgelucht? Ongemakkelijk? Of met de vraag: welke behoefte vervul je door hier nee tegen te zeggen? Verlang je naar rust? Ontspanning? Ruimte, Vrijheid. Vertrouwen dat je zelf wel aan de bel trekt als het nodig is?
Geduld blijkt daarbij een schone zaak. De eigen mening ver weggestopt. Het doel simpelweg de ander de mogelijkheid bieden aan te geven wat ‘ie wil. Het is even puzzelen maar ze merken dat het werkt. Het leidt tot zinnen als: het verplichte karakter van deze coaching geeft me een ongemakkelijk gevoel omdat ik zelf wil kunnen beslissen of ik het nodig heb.
Daarna oefenen we met de kunst van stoppen. De verleiding te weerstaan door te gaan. Op dat zelf willen beslissen bijvoorbeeld. De ander heeft oordeelloos luisteren ervaren. Heeft helder waarom ‘ie nee zegt. You can lead a horse to water…
Zoiets moet je even laten zakken.
Geef een reactie