Stil: ik wil oefenen. Haar haren zijn nog nat van het ijskoude zeebad in de ochtend. De aandacht is vol concentratie gericht op het woord op de vloer waarmee haar feedback oefening begint. Waarneming: wat is mijn neutrale observatie? Een niet uitgevoerde opdracht, het verhaal dat daarover in de inbox belandt en de rolverdeling met de collega in dit voorbeeld, strijden om de eer. Alle drie willen ze dolgraag neutraal beschreven worden. Wat dus ook gebeurt.

De partner in haar oefening is echter onverbiddelijk. De rode vlag gaat omhoog: feedback over drie onderwerpen in één zin, doet zijn nekharen overeind komen. Hij gaat nog net niet grommen. Schiet vol in de verdediging.

Welke van de drie vind je het meest belangrijk? De vraag geeft denkrimpels. Aarzeling. Als een hond die een paar rondjes draait voordat hij gaat liggen, draait ze een paar keer om alle onderwerpen heen. Ze zijn allemaal belangrijk.

Moeilijk, moeilijk, moeilijk, zou Brigitte Kaandorp zuchten. Want het vraagt wat graafwerk in jezelf om te ontdekken welke van die drie nu het meest prikt. En waarom dat zo is. Helpen, helpt eigenlijk niet op zo’n moment. Zo’n ei moet je in alle rust uitbroeden. Omwille van de oefening, krijgt ze echter het gevraagde zetje en kiest. De rolverdeling, dàt is het thema waarover ze in gesprek wil.

Dat heeft zichtbaar effect op degene die de aan toespreken collega speelt. Een neutrale opmerking over één onderwerp, geeft ruimte. Kom maar door: wat wil je bespreken over dit onderwerp. Als na lang aarzelen ook is gekozen wat ze wil en wat de vraag aan de collega is, scoort ze een groene vlag. Deze feedback geeft ruimte. Opent het gesprek.

Weg frons. Het ontspant zichtbaar.

Interessant: klik op Luisterbasis. Daar vind je  nog meer blogs over Verbindend Communiceren