In een warme, ronde ruimte staan 15 mensen op één been. De oude houten vloer kraakt ervan: op één been staan geeft gewiebel. Het vraagt de volle aandacht van deze GGZ-ers. Net als het te ongemakkelijk wordt, wisselt de groep van been. Voor sommigen een opluchting. Anderen wankelen nu nog meer. Iedereen heeft een beste been, zo blijkt. Opgelucht staat de groep na een lange 30 seconden, weer met beide benen op de grond. Schudt even lekker de benen los. Zet een paar stappen. [Wil je meer lezen? …]
Het is warm en een tikje ongemakkelijk. Op het programma staat de herhaling van de workshop niet vermeld. Het loopt daardoor niet storm. De drie deelnemers kijken wisselend de vloer en elkaar wat aan. Dat verandert snel als de les begint. We staan zo ver als mogelijk van elkaar af. Of juist zo dichtbij als kan. En daarna, godlof, ze ver als prettig voelt. Met een stand van de ogen die doet ontspannen. Waar komt toch die mythe vandaan dat oogcontact zo’n zegen is? [Wil je meer lezen? …]
Ik geloof niet dat je me goed begrijpt. Mara buigt zich nijdig dichter naar haar toe. Ineke probeert haar stoel onmerkbaar wat naar achteren te schuiven. De knoop in haar maag groeit. Ze mist een kop thee in haar handen. Wat was ook al weer de manier om zo’n naderende Mara te ontwapenen? Ze graaft, en graaft. Net voor Mara haar mond weer opendoet, weet ze het weer. Wat maakt dat je denkt dat ik je niet begrijp?
Stil: ik wil oefenen. Haar haren zijn nog nat van het ijskoude zeebad in de ochtend. De aandacht is vol concentratie gericht op het woord op de vloer waarmee haar feedback oefening begint. Waarneming: wat is mijn neutrale observatie? Een niet uitgevoerde opdracht, het verhaal dat daarover in de inbox belandt en de rolverdeling met de collega in dit voorbeeld, strijden om de eer. Alle drie willen ze dolgraag neutraal beschreven worden. Wat dus ook gebeurt. [Wil je meer lezen? …]
Mijn cursisten zijn verstokte ja-zeggers. Verzuipen daardoor in het werk. Leren nee-zeggen is vaak hun doel. Op een manier die geen ruzie geeft, dat dan weer wel. Want wie rilt bij de gedachte nee te zeggen, wil vaak graag aardig gevonden worden.
Ik sta te poetsen. Het aanrechtje met de felgele bak voor gebruikte naalden is blinkend schoon. Niet dat het te zien is, het licht is hier gedempt. Het is nacht in het ziekenhuis. Maar ik doe het al zo lang, dat het wel kraakhelder moet zijn. [Wil je meer lezen? …]
Ik zie haar nog naar voren snellen. Zakdoek in de hand. De arm in gedachten al om de schouder van de medecursist met tranen. Een warm, vriendelijk gezicht. Vol mededogen. Verder herinner ik me niet veel van die scène. Ik gun iedereen privacy op lastige momenten. [Wil je meer lezen? …]
Gedoe in je team. Wat doe je eraan? Roddelen. Nooit soepeltjes die diensten regelen. Je baalt ervan en je krijgt er geen grip op. Je hebt een probleem. En de oude Grieken wisten al dat dat betekent dat de Goden een steen voor je voeten werpen. In de wereld van de Zen-wijsheden zijn er twee routes om problemen aan te pakken. Maak kleine dingen groot en grote dingen klein. [Wil je meer lezen? …]
Dwergtekkels zijn het. De honden die me zo lang in de ogen kunnen kijken. Dat oogcontact geeft een shotje oxytocine, lees ik. Gelukshormoon. Japanse onderzoekers meten dat in de urine van hond en baas. Onder mensen is oogcontact vaak een lastige. Ja, met een baby durft iedereen het wel aan. Maar met je collega? Of als je een lastig onderwerp wilt aanroeren?
[Wil je meer lezen? …]
Het is een oud gebruik in Hawaii. Dat iemand uit de familie een kom maakt voor ieder kind dat wordt geboren. Een bijzondere kom. Met zorg gemaakt. De kom heeft een naam: the Bowl of Light. Perfect licht.