Het is warm en een tikje ongemakkelijk. Op het programma staat de herhaling van de workshop niet vermeld. Het loopt daardoor niet storm. De drie deelnemers kijken wisselend de vloer en elkaar wat aan. Dat verandert snel als de les begint. We staan zo ver als mogelijk van elkaar af. Of juist zo dichtbij als kan. En daarna, godlof, ze ver als prettig voelt. Met een stand van de ogen die doet ontspannen. Waar komt toch die mythe vandaan dat oogcontact zo’n zegen is? [Wil je meer lezen? …]
De magie van ‘Wat maakt dat je dit zegt?’
Ik geloof niet dat je me goed begrijpt. Mara buigt zich nijdig dichter naar haar toe. Ineke probeert haar stoel onmerkbaar wat naar achteren te schuiven. De knoop in haar maag groeit. Ze mist een kop thee in haar handen. Wat was ook al weer de manier om zo’n naderende Mara te ontwapenen? Ze graaft, en graaft. Net voor Mara haar mond weer opendoet, weet ze het weer. Wat maakt dat je denkt dat ik je niet begrijp?
Over de winst van kiezen in je feedback.
Stil: ik wil oefenen. Haar haren zijn nog nat van het ijskoude zeebad in de ochtend. De aandacht is vol concentratie gericht op het woord op de vloer waarmee haar feedback oefening begint. Waarneming: wat is mijn neutrale observatie? Een niet uitgevoerde opdracht, het verhaal dat daarover in de inbox belandt en de rolverdeling met de collega in dit voorbeeld, strijden om de eer. Alle drie willen ze dolgraag neutraal beschreven worden. Wat dus ook gebeurt. [Wil je meer lezen? …]
Zeg nooit nee. Grenzen aangeven vraagt om ja
Mijn cursisten zijn verstokte ja-zeggers. Verzuipen daardoor in het werk. Leren nee-zeggen is vaak hun doel. Op een manier die geen ruzie geeft, dat dan weer wel. Want wie rilt bij de gedachte nee te zeggen, wil vaak graag aardig gevonden worden.
Had ik maar weten te vragen wat ze nodig had
Ik sta te poetsen. Het aanrechtje met de felgele bak voor gebruikte naalden is blinkend schoon. Niet dat het te zien is, het licht is hier gedempt. Het is nacht in het ziekenhuis. Maar ik doe het al zo lang, dat het wel kraakhelder moet zijn. [Wil je meer lezen? …]
Schiet nooit meer zomaar iemand te hulp
Ik zie haar nog naar voren snellen. Zakdoek in de hand. De arm in gedachten al om de schouder van de medecursist met tranen. Een warm, vriendelijk gezicht. Vol mededogen. Verder herinner ik me niet veel van die scène. Ik gun iedereen privacy op lastige momenten. [Wil je meer lezen? …]
Gedoe: de Goden gooien een steen voor je voeten
Gedoe in je team. Wat doe je eraan? Roddelen. Nooit soepeltjes die diensten regelen. Je baalt ervan en je krijgt er geen grip op. Je hebt een probleem. En de oude Grieken wisten al dat dat betekent dat de Goden een steen voor je voeten werpen. In de wereld van de Zen-wijsheden zijn er twee routes om problemen aan te pakken. Maak kleine dingen groot en grote dingen klein. [Wil je meer lezen? …]
Verbinding door elkaar juist niet aan te kijken
Dwergtekkels zijn het. De honden die me zo lang in de ogen kunnen kijken. Dat oogcontact geeft een shotje oxytocine, lees ik. Gelukshormoon. Japanse onderzoekers meten dat in de urine van hond en baas. Onder mensen is oogcontact vaak een lastige. Ja, met een baby durft iedereen het wel aan. Maar met je collega? Of als je een lastig onderwerp wilt aanroeren?
[Wil je meer lezen? …]
Hoe je Kom Van Licht, licht blijft
Het is een oud gebruik in Hawaii. Dat iemand uit de familie een kom maakt voor ieder kind dat wordt geboren. Een bijzondere kom. Met zorg gemaakt. De kom heeft een naam: the Bowl of Light. Perfect licht.
Zijn waar je wilt zijn. Leve de comfortzone.
Het is dik boven de boomgrens, het pad omhoog. Langs steenlawines, rotsblokken, muren van steen. Hier murmelt weinig water. Wat groeit komt niet hoger dan mijn knieën. Schuin omhoog wacht het doel: een kam. Met de bergtoppen op ooghoogte. Daar om je heen kijken: dat lonkt. Nou ja, mijn man dan. Ik loop deep-down toch vooral mee. [Wil je meer lezen? …]