Zonder aarzelen steekt hij de stofzuigerslang diep in de espressomachine. De blik die ik krijg is iets milder dan de woorden van daarnet: hoe kan je in godsnaam gemalen koffie bij de koffiebonen mikken? Zie hier een snelle denker en doener. Spot een probleem. Denkt razendsnel hoe dat te fixen. Schroeft direct iets los zodat die stofzuiger nog nog iets dieper in het espresso-apparaat kan doordringen. En is al klaar.
Fantastisch lid van een team. Zo één ziet iedereen graag komen. Die kies je, toch? Vlot in denken, spreken en doen. Heel wat aanlokkelijker dan de trage denker. De wat onhandige creatieveling die gemalen koffie bij de bonen doet. De ik in deze act.
Maar deze ik flipt dan weer niet van boze woorden en blikken. Die gokt rustig dat het een onhandige manier is om te zeggen: ik wil snel mijn mijn bakkie tappen. We krijgen dus geen mot, deze snelle doener en ik. Mijn waardering voor de snelle actie met de stofzuigerslang geeft zelfs een lach. Ja het blijft leuk als een ander je talenten ziet.
Minder flitsend, die vaardigheid van mij. Maar toch ook een interessant lid van een team. Toch?
Ik bedoel maar. Je hebt ze allemaal nodig. De snelle auto’s, de huifkarren en de wandelaars. Juist nu.
—
Een stokoud verhaal ontvangen dat nou net hierover gaat?
Nieuwe abonnees ontvangen het verhaal “My Father And The Lima Beans”, van Paula Underwood. Een verhaal over een doel bereiken met een team. Een verhaal waarin je er niet komt als je alleen met de fitste, leukste, hardwerkende, aardige collega’s wilt werken. Een verhaal waarin je van een kip geen vis maakt. Aanradertje.
Geef een reactie