In een warme, ronde ruimte staan 15 mensen op één been. De oude houten vloer kraakt ervan: op één been staan geeft gewiebel. Het vraagt de volle aandacht van deze GGZ-ers. Net als het te ongemakkelijk wordt, wisselt de groep van been. Voor sommigen een opluchting. Anderen wankelen nu nog meer. Iedereen heeft een beste been, zo blijkt. Opgelucht staat de groep na een lange 30 seconden, weer met beide benen op de grond. Schudt even lekker de benen los. Zet een paar stappen.

Het is maar een paar minuten. In stilte. Toch vertelt het veel. Brengt het moeiteloos een boodschap over waarvoor het brein veel woorden nodig heeft. Wie alleen op links of op rechts leunt, is ontheemd. Kan even aan niets anders denken. Gebruikt alle energie voor het evenwicht. Het vernauwt de blik.

De middag staat in het teken van een oude learning story. In de traditie van de native American Irokese schrijfster van dit verhaal, vertel je alles op drie manieren als je wil dat de ander echt begrijpt wat je bedoelt.

Eén keer voor het hoofd, één keer voor het hart en één keer om die twee met elkaar te verbinden. Je mag best beginnen met de feiten als je die maar laat volgen door een metafoor die de feiten laat leven voor de ander. En als je die twee maar zo verbindt dat het in beweging komt. Alleen het beeld of alleen het hoofd: dat beklijft niet.

Het verhaal moet nog beginnen.  Het boek met de learning story is nog dicht. Toch is de winst voor sommige deelnemers al binnen. Dat je met zoiets simpels, zoveel kunt duidelijk maken. Ervaren wat iets doet, daar het brein zijn zegje over laten doen. En luisteren naar wat anderen er aan hebben. Dit blijft wel hangen. Of beter gezegd: staan.