Waarom je nooit een grap te leen geeft

Achtergrond gras nieuwsbrief

Op een zolderkamer van een pastorie zit ik tot aan mijn enkels in de cabarettechnieken. Keihard te werken op een flintertje humor. Een hint van een grap. Ja, ik volg een cursus cabaret. Mijn juf is van het type ‘kom-op-meid-je-hangt-niet-meer-aan-de-tiet.’ Elke shortcut die ik probeer los te wrikken, strand op je moet het toch zelf doen. Geen voorbeeldgrapje krijg ik cadeau. Ik voel me net een marathonloper zonder zo’n haasje.

Techniekjes? Ja, die deelt mijn juf wel. Ze duwt het vergrootglas in mijn handen vandaag. Maak het zo groot dat het grappig wordt.

Het is dat ik me bloedserieus heb voorgenomen dat humor een kernpunt in mijn lessen moet zijn. Anders zou ik allang thuis op mijn bank naar het Engelse platteland afreizen bij Zoek mijn droomhuis. Dus ik blijf zitten. Rek en strek mijn nek. En bekijk de vier personages uit mijn verhaal ‘De Groep Lopers Op de Vluchtstrook Van een Zinderend Hete Snelweg’. Dat moet namelijk grappiger. Is nog te juffig.

Ik vergroot de aangekruiste passages in mijn verhaal. (Humor blijkt verdacht schematisch). En laat de Nikes van de hardlopers kauwgomdradentrekkend ontploffen van de hitte. Laat de damp uit de miljoenen gaatjes van de Goretex wandelschoenen langs stevige wandelkuiten omhoog krinkelen. Maar ZIJ-DIE-NIET-WIL-DAT-IK-AAN-DE-TIET-BLIJF-HANGEN is niet impressed. 

Daar zit ik dan. Als 50-plussende, serieuze, blonde vrouw. Of beter gezegd: mevrouw. Want dat ik een mevrouw ben, daar was ik tijdens mijn eerste cabaret-cursus al fijntjes op gewezen. (Ja dit is de tweede.) Je bent echt zo’n rustige, doordacht sprekende, betrouwbare mevrouw.  Een kant van mezelf die ik stante pede maar benutte om me met meer schwung en smiles anders voor te stellen.

Mijn mevrouw moet deze klus gewoon klaren, bedenk ik me plots. Dat deed ze in de vorige training ook hele aardig. Tot mijn eerste cabarettraining, was de mevrouw in mij een triest gevalletje. Ze mocht nooit eens lekker aan de bak. Werd ik in een winkel vriendelijk met ‘mevrouw’ begroet dan smeek ik om je-en-jouwen. 

Maar sinds die eerste cabaretles, heb ik haar in de spotlight gezet. Blijkbaar kan je lachen met mij als mevrouw. Daarmee pak ik tegenwoordig met een vette smile de winst van mijn fraaie jaren.  Mijn mevrouw is wat die die lopers op de vluchtstrook in mijn verhaal nodig hebben.

Gered. De juf  lacht. Ha, ha, zegt ze, en hierom krijgt dus nooit iemand een grap te leen van mij.

Googel die juf: Marleen Bekker. Zorgt voor humor door haar mond stijf dicht te houden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *