You have got an hour. Met een ferme dreun draait ze de zandloper op haar bureau om.  Ze, is Madelyn Murray O’Hair, de vrouw die het verplichte bidden op Amerikaanse scholen wist af te schaffen. Maar meer dan over die strijd, leer ik die middag vooral iets over de winst van inperken. Die zandloper blijkt reuze nuttig. Ook in overleg.

Dertig jaar later zet ik zelf een moderne zandloper op tafel. De seconden wegtikkende timer op mijn telefoon kwak ik weliswaar niet met zo’n mooie dreun op tafel. Maar toch. Ik zie aan de blikken van het team dat ze even schrikken. Want in deze training om hun intervisie meer bruis en resultaat te geven, krijgt wie spreekt twee minuten. Voor de een is zelfs dat te lang. De ander vreest juist de confrontatie met de klok.

Twee minuten. En dat is niet de enige beperking die ze krijgen. Wie niet spreekt luistert bijvoorbeeld. Het is intervisie tenslotte, geen discussiepanel. Je wilt ieders kennis en kunde op tafel krijgen.

In groepen van vijf gaan ze aan de slag. Wie aftrapt wil de inbreng van de anderen ergens over. Heeft een vraag of voorstel. In twee minuten moet helder zijn wat dat is.

De drie anderen reageren vanuit een rol. De rol van criticus bijvoorbeeld. Handenwrijvend mag je in deze rol op tafel leggen wat vanuit jouw expertise een flink bezwaar is. Om direct daarna aan te geven hoe je dat bezwaar vanuit diezelfde expertise zou oplossen.

Eén deelnemer houdt de stopwatch in de gaten. Zorgt ervoor dat iedereen binnen een half uur vanuit elke rol inbreng kan geven op de vraag. Want de vraag, die staat dat hele halve uur centraal.

Eenmaal bezig blijkt spreken vanuit een rol een verademing. De toerbeurt geeft structuur en een gelijk speelveld. Iedereen evenveel ruimte om expertise in te brengen. Zeg maar dag tegen de collega die de intervisie overheerst.

Maar het meest effect heeft de afspraak dat wie niet spreekt luistert. Weg actie-reactie discussies en alle energie die daarmee weglekt. Om van afdwalen van het thema  maar te zwijgen.

Voor dit team werkt het, hoor ik weken later. Blije gezichten. Plezier. Verbinding. Diepgang. En vooral resultaat.

Tja, om met Jules Deelder te spreken: Binnen de perken is evenveel mogelijk als daarbuiten. Wat zeg ik: meer.